OBSERVATIE Observatie is fundamenteel. Het is ook een gave. De reden waarom ik nu nog die interesse koester, is omdat ik het als een opgave blijf integreren. De observatie van mens én natuur is nooit af, is oneindig. Bescheidenheid en relativeringsvermogen zijn de rode draad in de benadering. Eenvoud en discretie helpen bij de positieve beleving van elke ontmoeting in het universum.
1. DE MENSEN
In confrontaties krijg ik kansen om gelukkig te maken. Mijn beroepskeuze en mijn werksituatie van meer dan 35 jaar met en tussen mensen met een mentale beperking maakte van mij-ondanks het zwaar werk-een diepgelukkig mens. Creativiteit innen de expressieve atelierwerking, hield en hielp mij breeddenkend te zijn. Zelf, durf ik stellen, dat ik een rijk mens werd, natuurlijk met vallen en opstaan. Naast mijn taak als vader en echtgenoot was mijn druk sociaal leven, dikwijls spontaan. Geen contradictie want emotionele intellectualiteit isoleert de observatie niet. Goedheid en onbaatzuchtigheid flaneren hiertussen. Ook contacten maken mensen gelukkig. Maar dan zijn we weer bij de eerste regel.
2. DE NATUUR
De onderdompeling in de natuur, het zoeken naar 'rust' tot het zoeken naar 'het mooie', is niet beperkt tot de vakanties maar is dichterbij via een boek en vele documentaires. Buiten, is er de communicatie met de onmiddellijke omgeving waarbij de creatie van de eigen tuin voorop staat. Als buitenmens observeer ik de natuurelementen. De gevoeligheid van de kunstenaar, onderhevig aan het weer van het moment, is uitgesproken aanwezig. Zijn gemoed heeft een diepe relatie met de 'schone' natuur. In die onderdompeling voelt de kunstenaar, de mens, zich onderdanig maar ook gulzig naar genot. Het landschap van Zweden, de Franse Lubéron, de escapades met mijn echtgenote met de mobilhome, het installeren van rust vanaf de eerste kilometer, laten jarenlang indrukken na, dé inspiratiebron bij de creaties van 'schilder' Herman De Backer.